کا ش
هرگز دلی نبود تا ر بوده شود
عشقی نبود تا آلوده شود
مردی نبود تا عا شق شود
زنی نبود تا معشوقه شود
تاکستانی نبود تا سنگستا ن شود
که در ا ین سنگستان؛
به گناه آن دل ر بوده و این عشق آلوده!!!
عاشق ومعشوقی کور؛زنده به گور!!!!
با نگاه پر وحشت؛اشک پر حسرت
چشم براهِ سرنوشت شوم
محکوم شود!!!!!
کاش
هرگز دلی نبود تا سنگ شود!!
سنگی نبود تا سار شود
خار بر تا کِ موی و روی آ ن بی پناه شود
کاش
هرگزبنده ای نبود تا سنگسار شود....
در سادگی وشرم نگاه شرقی
در هاله ی فریاد رهایی زن پارسی
نام من پیداست
در یکدلی وصبوری آ ن نسل دیرین
در لبخند شیرین وغم پنها ن زن جنوبی
نام من پیداست
در آرامش وآزادگی لالایی شبهای تنها یی
در پژواک ساز دلم در سکوت خالی
نام من پیداست
در ملاحت ونجابت هر چه نگا هست
در جسارت وصلابت هرچه کلامست
نام من پیداست
در سخاوت هرچه دستان پینه بسته ست
در اوج هرچه فریاد رهایی ست
سهیلا-تیر ماه ۱۳۸۶
گاه نجوای دلم را
با مَرکبِ قلم رهسپار کاغذ می کنم
تا بگویم به همه دردها یکیست وحرفها...
زمزمه هایم جاریست
بر خطوط موازی
دلم می خواهد
واژه های د لتنگ وقهررا
آشتی دهد،
داد وبیداد،فریاد وسکوت،من وما!!!
بیچاره دلم نمی داند
فاصله دشمن ِدوستی دوخط موازیست
واژه ها هم یکدیگر را بر نمی تابند
کاغذُ را مچاله می کنم
شورش واژه ها در مشتم شنید نی ست
زمزمه هایم را روانه ی د لم می کنم
باز....
تا در سکوت شبانه ،خلوت عاشقانه
با خودش نجوا کنم......
عجب صبری خودش دارد!!!
سهیلا خرداد ۸۶