روزگار

 راه به راه

چقدر دلم برای عبور از خواب این همه دیوار گرفته است.  

هیچ وقتی از این روزگار ٬

من این دیوارهای بی دریچه را دوست نداشته ام. 

 هیچ وقتی ازاین روزگار  ٬

           من این همه غمگین نبوده ام. 

           راستش را بخواهید 

زادبوم من اصلا شب و دیوار وگریه نداشت  

ما همان اوایل غروب قشنگ ٬ 

رو به آسمان آشنا می رفتیم و 

صبح زود 

باز با خود آفتاب٬ آشنا تر برمی گشتیم .

لحاف شب از سوسوی ستاره سنگین بود 

ما خوابمان می برد 

ما میان همان گفت و لطف خدا خوابمان می برد ٬

ما ارزش روشن رویا را نمی دانستیم 

کسی قطره های شوخ باران را نمی شمرد 

ما به عطر علف می گفتیم:سبز 

طعم آسمانی آب هم آبی بود 

و ماه بلور بی اعتنا به ابر 

که برای مسافران پا به راه نور ترانه می خوهند

ما هم به دیدن باران و آینه عادت کرده بودیم

یکی یکی می آمدیم 

بعضی کلمات را از سرشاخه های ترد زمان می چیدیم

بعد حرف می زدیم نگاه می کردیم  

چم و راز لحظه ها را می فهمیدیم ٬

تا شبی که ناگهان  آینه شکست 

و سکوت  

از کوچه ی خاموش کلمات ٬ 

به مخفی گاه گریه رسید 

حالا سهمِ من از خواب آن همه خاطره ٬

چهل سال وچند چم وهزار راز نا گفته است٬ 

حالا بروِِ. یعنی اگر برویم بهتراست 

صبح ساکت است 

دیوارها بی دریچه  

 تو در کنج خانه و من رو به راهی دور...!

 ( سید علی صالحی)