بهار در راهه.چه بخواهیم چه نخواهیم بهار داره میادو با خودش تغییرات ودگرگون شدن طبیعت و به همراه داره.بهار میاد تا فصل نویی از زندگی آغاز بشه.هر فصل خدا رمزو رازی داره ودرس تازه یی رو به ما میده.طراوت ٬شادابی وسرزنده گی پیام بهاره.بهار خیلی قشنگه.دل انگیزوخاطره انگیزه وعجیب فصل عاشقیه...عزیزی در جایی گقته بود:بهار آن است که خود ببوید نه آنکه تقویم بگوید
درسته بهار خودش باید رنگ وبو وطراوت ونشاط داشته باشه.عشق٬امیدوسرسبزی رو به ارمغان بیاره.اما اگه اینطور نباشه زیاد سخت نگیریم.خدا بزرگه٬قرار نیست هرسال بهار خسیس باشه وسرسبزی وطراوت رواز ما دریغ کنه!بایدبا دقت و با جون ودل حسش کنی.ما بهارای قشنگ ودلنشین هم زیاد داشتیم مگه نه؟؟قدرشو دونستیم؟؟
بعضی هم خرده می گیرن که تو این حال وهوای نداری وبیچارگی وزیر خط فقر بودن خیلیها از گل وبلبل وسنبل گفتن اراجیفه والکی خوش بودنه...قبول کنیم هرچند بهار ونوروز واسه خیلیها سخته٬سراسررنج وعذابه!!اما نمی تونیم منکر زیبایی٬سرسبزی٬نشاط وتحول بهار قشنگ ٬ فصل خوب خدا باشیم.من و تو هر قدرمهربون باشیم به مهربونیه خدای بزرگ که نیستیم.اون بنده هاشو بیشتر از من و تو دوست داره.پس بهانه نیاریم .میشه نیم نگاهی به نیازمندان ونیم نگاهی به بهار زیبا داشته باشیم .با ساده گرفتن٬ولخرجی نکردن٬پز ندادن و............عید وهفت سین رو حتما ارج نهادن نشون بدیم میشه به پیشواز بهار و نوروز رفت ساده و زیبا مثه خود بهار.....
بهار
بهار آمده
پشت در باغ٬
تکیه زده بر دیوار انتظار
گاه
از روی پرچین٬
دزدانه سرک می کشد٬
می بیند٬
درختان برهنه ی باغ٬
بی شرم اما مغرور وسرفراز
ایستاده اند٬
در گفتگویند با باد سرد.
بهار عاشقانه آمده
در خلوت باغ٬غیبت باغبان پیر٬
در حضور محرم خویش
خورشید!
با نفس لطیف٬
لمس پوست سردو خشک درخت
در یک همآغوشی اجبار
درخت تشنه را٬
شاخه های محتاج را
به شکوفه های عشق
باروراند...
تا در زایش سبز
باغ از خواب ناز
برخیزد...
*****
بهار معصومانه آمده
پشت در خانه
تکیه اش بر دیوار تردید
گاه٬
می زند چشمک اشتیاق !
بر حیاط سردو بی روح
به باغچه ی خشکیده٬
باید بیاید به رسم عادت وخلقت!
با دمیدن روح
بر تن خاک سردو سیاه٬
بیدار کند دانه ی خفته را٬
پیشکش کند عشق را
شادابی ٬زندگی را
به باغچه!!..
کودک سرمست و شادان
ازآمدن بهار!!
پدر ٬اما!!
سرافکنده وحیران ٬
به پیشواز بهار!!!
میدانی؟؟
بهار وعید همسفرند٬
بهار که بیاید٬
عید نوروز هم....
وعید با هفت سین٬
عید با عیدانه
عید با نونواری٬
عیدبا دست پر٬
عید است ٬ برای کودک ما!!!
اما٬
پدر شرمسار !
چه کند با دست خالی؟؟؟
شما بگویید؟
بهار چه کند؟
تو بیاید؟
یا نیاید؟
(سهیلا)
**********
کوچ بنفشه ها
در روزهای آخر اسفند
کوچ بنفشه های مهاجر
زیباست.
در نیمروز روشن اسفند
وقتی بنفشه ها را از سایه های سرد
در اطلس شمیم بهاران
با خاک ور یشه
میهن سیاوشان
در جعبه های کوچک چوبی
در گوشه ی خیابان٬می آورند٬
جوی هزار زمزمه در من
می جوشد.
ای کاش آدمی وطنش را
مثل بنفشه ها
در جعبه های خاک
یک روز می توانست
همراه خو یش ببرد هر کجا که خواست
در روشنای باران
در آفتاب پاک.
( شفیعی کدکنی)
******
برای دوستان و عزیزانی که دوستشون دارم و فکر کردن به اونا وحرف زدن باهاشون به من امید وآرامش میده
پیشاپیش این عید قشنگ وسال نو رو به همه ی عزیزانی که به نجوای من گوش میدن صمیمانه تبریک میگم
بهار با تو قشنگ است
بهار با تو قرار است
بهار با تو یه بوم رنگ است
بهار با تو بهار است
خدایا دوستان را از من نگیر
تا بهارت ٬بهاری دو چندان باشد
( سهیلا)
ریشه.ریشه داشتن.ریشه دار بودن.آدمو یاد استواری.پایداری.اصالت میندازه. سرزمین خودمون ایران عزیز٬این گربه ی خوشگل وملوس که در تمامی دوران خواهان زیادی داشته وداره.به خاطر این ریشه دار بودن٬اصالت٬قدمت فرهنگ وتمدن چندین هزارساله ش هست که تا حدی از این دست درازیهادر امان بوده وهمیشه آماده ی مبارزه ودفاع هستش.تنوع فرهنگی٬قومی ما آنچنانه که دیدن کشورمون واسه خیلیها آرزو شده.آیین و مراسم مختلفی داریم که در نوع خودش زیبا٬پر نشاط٬اصیل٬غنی از روح سربلندی وجوانمردی٬صلح ودوستیه.برپایی این آیینها می تونه تبلیغی باشه واسه شناسوندن فرهنگ غنی وپویا وزنده ی کشورمون.برگزاری این جشنها گرچه کمرنگه اما بی رنگ نیست!!!..خوبه با برپایی این آیینها وجشنها وحضور در کنار جوانترها خودمون رو به گذشته هامون وصل کنیم.شادی ونشاط رو به خونه ها بیاریم.کوچکترارو عادت بدیم به بر پایی این مراسم واحترام گذاشتن به نیاکان.فلسفه ی این جشنهارو واسه شون توضیح بدیم.کاری نکنیم جوونای خلاق و پویای ما واسه پر کردن این خلا جشنهای غربیهارو الگو قرار بدن(والنتاین)ااگرچه اون روز هم واسه ما قابل احترامه. (و نشه مصداق آب در کوزه و ما تشنه لبان گرد جهان می گردیم )دوستی حتی ایرانی بودن اون رو هم نشون داده هفت شهر عشق به همه ی دنیا نشون بدیم که ما مردمی شاد ٬صلح دوست٬سرزنده هستیم.دلمون می خواد به همه احترام بذاریم وهمه واسمون احترام بذارن..شب یلدا٬چهارشنبه سوری٬هفت سین نوروز.....از جمله آیینهای قشنگه ماست.در روزهای آینده جشن با شکوه چهارشنبه سوری رو در پیش داریم.سه شنبه آخر سال٬چهارشنبه شب٬بوته ها در کوچه وخیابون ومحله افروخته میشن.محور این جشن آتیشه.دورش جمع میشن و می پرن و میگن:سرخی من از تو زردی تو از من
شادی٬سلامتی٬سرزنذگی٬تلاش از سرخی آتش
پژمردگی٬بیماری٬رنجوری٬نادانی٬زردی به آتش برسد.
گفته میشه چهارشنبه سوری٬جشن آتش افشانیش منسوب به دوران ایران باستان .آتش روشن کردن رو نماد گرم کردن جهان٬از بین بردن سرما وپژمردگی بدی وکینه از تن وروح می دونن وآنکه شاید به خاطر عدد ۴ که معرف چهارفصل بوده ٬این مراسم رو در شب چهارشنبه ی آخر سال برپا می کنن.پس جشنی به این سادگی و البته پر رمزو راز رو میشه بسیار صمیمی وشاد در کنار خانواده بر پا کرد.(اگرچه آیین چهارشنبه سوری٬رسوم دیگه داره.تحقیقش با شما)اما قصد من یاد آوریه کوچیکی بود واسه اونا که یادشون رفته این روسوم قشنگ رو............
سور چهارشنبه
به رسم دیرین
سه شنبه شب آخر سال٬
در شهر ما غوغاست٬
چهارشنبه سوری دوباره ٬
بپاست.
آتش٬
صلابت ٬بالندگیش٬
را به رخ می کشد.
سرخی سوزانش٬
خلق وخوی گرمش٬
اصالت روشنگرش٬
فقط .........
با ترانه ی ساده٬آشنا٬
تکرار٬بکر
سرخی من از تو زردی تو از من
همه را به مهمانی پایان سال٬
فرا می خواند.
سربلندی٬جلال٬شکوه٬
همه ی سخاوتش.....
سوختن اندیشه ی پوسیده٬
نور در تاریکخانه ی ذهن٬
بیداری٬
پیامش.......
فالگوش شهر٬
کوچه به کوچه٬لای پچ پچ ها٬
سرک می کشد ٬
به امید قاپیدن خوش خبری در هوا..!!
همه چیز بوی تجدد می دهد.
حتی پچ پچ آدمها!!!
واژه ها شیک٬
خبرها ٬متفکرانه!!!
انرژی٬ هسته ای٬
مذاکره٬ حق٬
گپ خودمانی ست.
راستی؟...
قاشق زن شهر کو؟!!!
مدتهاست...
آلودگی صوتی جرم است...
شاید٬
صدای قاشق هم......!!
باورمان هست٬
قاشق زنی رسم کهنه ست.
رایزنی شیوه ی تازه ست.
گفتندوشنیدیم.
گفتیم وشنیدند.
بگذریم.............
آتشبازیه غریبه ها٬
هرسال جایی وبه شکل مرگ است.
اما........
آتشبازی٬چهارشنبه سوری ما٬
سالهاست در کوی دلهاست.
در کوی ومحله ها ست.
یه جشن ساده٬همیشه زنده ست.
( سهیلا)
دلهاتان همیشه نورانی وگرم وسرخ چون آتش با د
دلت گرفته٬حوصله ی هیچکسو نداری،از زمین وزمان بیزاری،حتی با خودت قهری،از همه چیز گله وشکایت داری،زندگی رو هیچ وپوچ میدونی ،احساس می کنی عمرت بیهوده تلف شده،فرصت ها رو از دست دادی ودیگه زمانی برای جبران نمونده،می پرسی چرا به دنیا اومدم؟چرا اینقدر بیچاره ام؟چرا بین این همه آدم فقط من؟خلاصه زانوی غم در بغل می گیری و میشی زهر مار.........
اما اینجورام که فکر میکنی نیست.زنذگی بالاو پایین،زشتی وزیبایی داره.آخه تازشتی زندگی رو نبینی،قشنگیش به دل نمیشینه.تاسختیشو حس نکنی،از راحتیش لذت نمی بری..........من که میگم :
زندگی
بافتن رویاهاست
یافتن آرزوهاست
کاشتن خاطره هاست
داشتن تجربه هاست
زندگی
دل بستن،دل بریدن
دل به این دنیا سپردن
دل از این دنیا بریدن
زندگی
بوی خوش پونه ی وحشی شناور،
در خنکای پاکی رود
یک لحظه لمیدن در سایه نخلی
در گرمای تفتیده ی جنوب
زندگی
آغوش بی دغدغه ی مادر
سرخی سیلی خشم پدر
زندگی
شعله ی شمعی ست بر کیک تولد
سوختن شمعی ست بر تارک قبر
زندگی
مثه یه قصه ست
یکی بود یکی نبود،زیر گنبد کبود اول قصه ست
قصه ی ما به سر رسید،کلاغه به خونه ش ......
رسید یا نرسید ............نمیدونم آخر قصه ست
زندگی پنجره یست رو به آفتاب
سفریست رو به مهتاب
سکوت شب وپرسه ی کرم شبتاب......
زندگی
باران عشق است وسیراب دشت
باران سیل است وغارت دشت
زندگی سرشار لحظه هاست،فرصتهاست.........
خوب وبدش،ماندگاریش............دست ماست!!!!!!!!!!!!!
(سهیلا)
و سهراب زیباتر می گه:
زندگی رسم خوشایندی است.
زندگی بال وپری دارد با وسعت مرگ،
پرشی دارد اندازه ی عشق.
زندگی چیزی نیست،که لب طاقچه ی عادت از یاد من وتو
برود.
جای دیگه می گه:
زندگی خالی نیست:
مهربانی هست،سیب هست،ایمان هست
آری
تا شقایق هست ،زندگی باید کرد.
********************
واما سیاوش کسرایی هنرمندانه می گه:
آری،آری
زندگی زیباست،
زندگی آتشگهی دیرنده پا برجاست
گر بیفروزیش، رقص شعله اش در هر کران پیداست
ورنه خاموش است و
خاموشی گناه ماست.
********************
و فروغ میگه:
زندگی شاید،
یک خیابان درازست که هرروز زنی با زنبیلی از آن می گذرد
زندگی شاید،
ریسمانی ست که مردی با آن خود را از شاخه می آویزد
زنذگی شاید طفلی ست که از مدرسه بر می گردد...............
خوب ،دوستان شما بگین که زندگی چیه؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟
********************
شعر یه دوست که افتخار داد که من اینجا بنویسم.
اشتیاق
کودک بودم وبعد بهار
نرم چون پرونه ای
خفته بر گلبرگ احساس
نوازش می شدم
آرام،آرام
با دستان مادر
کجاست خلوت کوچه ای
که مرا به اشتیاق،
فرا خواند
وبا پرواز چلچله ها
از خویشتن رهایم سازد
کجاست درازای خیابانی
که در تکرار مداوم قدمهایم
به سوی خانه ی دوست
لحظه ها را فراموشم سازد
افتاده ام به پایبوس گهواره کودکانه ام
زنگوله ی نیاز را
با یادتان به صدا در می آورم
(رضا موسوی)