از کدام دستی
شکسته ی شکسته نتوان گفت
ولی یقین دارم
دلم ترک خورده٬
ندانم این چه داغی٬داغ
بر این شکسته حک خورده
شناسم آن ونتوان گفت
که از کدام دستی
بر این غریب پیر غمگینم
چنین به شلاقی ٬مهیب وآتشبار
کتک ٬کتک٬کتک خورده
ولی یقین دانم
دل درون شکسته ام ترک خورده
گلی ٬نه برگ گل ٬نازک
چگونه وز کدام دست بیرحمی
چنین چو رگباری ٬زمرگ یا تگرگ آسان
ز هر دو سو چو باران تند
چکاچکاو چک خورده
بر او چو داغ ننگ
- اگر چه مثل ژاله پاک و بیرنگ است
چو مهر بی ننگ است -
بر او چو روی رنگینان وننگیّان
هزارو وصد هزار لک خورده
چرا دلم چنین ز هر کلک سوار ٬دزد دریاها
لت و کلک خورده ؟
نمی توان شکسته ی شکسته ها خواندش
ولی یقین دارم
ز دست بی همه چیزان
دلم ترک خورده ٬هزار و بیش از آن
کتک ٬کتک٬ کتک خورده
ترک ٬ترک ترک خورده
( مهدی اخوان ثالث)
من آن روز...
من آن روز می گفتم
که «از مار می ترسم.»
و تاکید می کردم
که «بسیار می ترسم،»
به بازی، طنابی را
تن مار می کردی،
من آشفته می گفتم؛
«ازین کار می ترسم،»
چو بر دوش می بستی
دو مار دروغین را،
به فریاد می گفتم؛
که «بردار، می ترسم،»
تو گفتی که «ضحاکم،»
من از درد نالیدم
که «جابر، جبان، جانی،
جوان خوار، می ترسم،»
تو خندیدی و گفتی
که «بازی ست ...،» من گفتم؛
«ز بازی که انجامد
به کشتار می ترسم.»
O
گرفتند جان
ماران،
تو را خنده وحشت شد؛
گرفتی ز دامانم
که «مگذار، می ترسم،»
سر از یاس جنباندم،
نگاهم نشانی شد
ز درماندگی
یعنی؛
به ناچار می ترسم.
O
پی ی پاس خود، زان پس
بسا مغز برکندی؛
من از مار اینک ... نه،
که از یار می ترسم،
سیمین بهبهانی
صندوقچه ی عمرم از غصه پر است
قفلش را اما.با لبخند بسته ام
باغچه ی دلم از خاروخس درد پر است
خاکش را اما با گل عشق آمیخته ام
بقچه ی حنجره ام از فریاد پر است
گره اش را اما با امید بسته ام
حوضچه ی چشمم از آب حسرت پر است
روزنش را اما با اشک شوق سد کرده ام
دفترچه ی خاطراتم ازقصه ی بیداد پر است
پایانش را اما با امید وعشق مٌهر کرده ام
طاقچه ی طاقتم از بی رحمی ایام پر است
گوشه اش را اما با تقویم سال نو
سبزه ی نگاه نو .مزین کرده ام
سهیلا مهر ۸۴